Hondenleven op Terschelling – Column van Nienke Meijvogel

Hondenleven op Terschelling.

“Wat een mazzel heb je als hond, als je op Terschelling woont”, zet iemand op Facebook onder een fotoserie van mijn honden die rondom en door een waterpoeltje rennen. En daarmee heb ik gelijk een goed begin voor deze column, die voor een deel al in mijn hoofd zat. Want bofkonten? Dat zijn ze zeker. Niet alleen hebben ze de ruimte nog op het eiland, maar het valt me steeds vaker op dat de manier van omgaan met honden op het eiland ook wat anders is dan die op het vaste land. En ik vraag me steeds vaker af hoe dat komt.

Komt het omdat de eilander ook wat meer een vrije geest heeft en nogal tegen de regels in gaat? Of komt het omdat we nog niet de natuurlijke manier van omgaan met honden verloren zijn hier? Honden zijn er altijd geweest op het eiland. Vooral voor de jacht. In een heel oud werk over Nederlandse rassen staat het type hond van het eiland zelfs nog te boek als ras. De Terschellinger Konijnenvanger. Een zgn. ‘lange hond’, ontstaan uit kruisingen tussen jachthonden en windhonden.  Deze honden, voornamelijk gebruikt voor de jacht op konijnen, leverden in vroeger tijden een mooi extraatje op voor de mensen die het niet breed hadden. Ook later, toen het niet meer financieel nodig was, werd er op het eiland nog met de hond gejaagd, maar sinds deze vorm van jacht verboden is zien we steeds meer andere rassen  op het eiland.

Aan de vaste wal worden de regels steeds strenger. Aan de ene kant zijn er steeds minder plekken waar honden los mogen lopen, aan de andere kant zijn er ook steeds meer gedragsdeskundigen die pleiten voor een andere omgang met honden. Men gaat er niet meer vanuit dat elke hond sociaal is en graag met andere honden speelt, men gaat er vaak al vanuit dat honden stress ervaren als er een andere hond op hun af komt, of zelfs als ze wandelen in een voor hun vreemde omgeving. Honden met ‘rugzakjes’ lijken bijna de standaard te zijn. Hoe anders is dat op het eiland. In veel gezinnen hoort een hond er gewoon bij. Ze gaan mee in de auto, op de trekker, naar ‘het land’, naast het paard en natuurlijk naar het bos en strand.

Juist omdat we hier heel veel gebieden hebben waar ze los kunnen lopen en zonder lijn  kennis kunnen maken met soortgenoten, zijn ze ook op een enkele hond na sociaal en ontspannen. Natuurlijk komen ze ook wel eens een soortgenoot tegen waarmee het niet klikt, maar vinden wij als baasje dan iedereen aardig? Zeg nou zelf, als je hond was zou je toch ook wel eens je lip optrekken naar die vervelende buurtgenoot? Niks mis mee, zolang een hond, taalvaardig als ze met hun lichaam en mimiek zijn, even waarschuwt naar een andere hond dat hij verder contact niet op prijs stelt.

Voor de toerist met hond is het soms even schrikken. Ben je aan de vaste wal al vaak gewend dat honden aangelijnd worden en vaak zelfs bij een tegemoet komende hond weg worden gehouden, hier worden honden bij voorkeur juist los gelaten. Kijk ik naar mijn eigen drietal, dan is dat ook verreweg het beste. Lopen ze los, dan zijn ze sociaal en vriendelijk en negeren ze honden die geen contact willen. Lijn ik ze aan, dan veranderen ze in grommende, grauwe monsters die tegen elke hond uitvallen.

Dus bent u hier op vakantie met uw hond en komen er andere honden op uw pad? Wacht rustig af en probeer op een ontspannen manier ermee om te gaan. U zult zien dat het mee valt.  Wat u nooit moet doen? Boos schreeuwen naar een eilander dat hij zijn hond aan moet lijnen. U heeft dan kans dat niet de hond, maar zijn baasje naar u uitvalt. Iets met een vrije geest en tegen de regeltjes… Op Terschelling? Met een hondenleven op Terschelling loopt het wel los.

 

Wilt u graag op vakantie met uw hond naar Terschelling? Bij de volgende accommodaties is uw hond welkom.

Bungalow GeluksplakBoerderijtje Gele LisBoerderijtje Vergeet Mij Niet

Volgende Column ( onder voorbehoud); 24 november 2017